top of page
Lynne spring coaching sep 2020-71_edited

About

The Full Story

Het pad van het leven brengt ons op de prachtigste plekken. Het brengt ons op plekken waar we iets nieuws kunnen leren, over onszelf of de wereld om ons heen.

 

Toen ik 14 jaar was, wist ik zeker dat ik verloskundige wilde worden. Zonder precies te weten wat het vak inhield, was ik niet meer van deze stap af te brengen. Ik geloof dat dit één van de zeldzame keuzes was op dat moment, die vanuit een plek kwam die groter was dan ikzelf.

 

Tot aan mijn 30e levensjaar leidde het leven mij naar de meest kleurrijke en bijzondere plekken over de hele wereld, ik mocht reizen naar heel veel verschillende landen en ontzettend veel bijzondere mensen ontmoeten. Ik had prachtige ervaringen. Mijn werk als verloskundige bracht mij de meest intense, speciale en emotionele momenten, waar de magie van het leven zich recht voor mijn neus afspeelde.

 

En toch, ik voelde het niet echt.

 

Ik voelde niet écht het plezier, de liefde, de blijdschap. Ja, ik was blij op een bepaalde manier, maar het voelde ook altijd alsof er iets ontbrak. Ik voelde me niet echt vervuld door de dingen die ik deed. Ik voelde dat ik meer verbinding wilde met de mensen om me heen, ik wilde meer plezier, meer luchtigheid, meer authenticiteit! De realisatie kwam dat ik meer langs de zijlijn stond van mijn eigen leven dan erin. Op een bepaalde manier leek het alsof ik UIT stond. Ik wist dat er ergens een AAN-knop te vinden moest zijn, maar waar?

En al die tijd - zo'n 10 jaar - was ik op zoek. De zoektocht maakte me onrustig; in werk, in relaties. Ik was op zoek naar een plek om neer te strijken, om te ontspannen, om thuis te zijn. Dit terwijl ik geen idee had hoe mijn 'thuis' er eigenlijk uit zou moeten zien.

​

Het leven, de maatschappij en ons gezin waar we opgroeien kneden ons tot de volwassene die we worden. Voor mij was dat een meisje dat zich enorm goed had leren aanpassen aan haar omgeving, vanuit het hoofd een prachtig leven had opgebouwd, maar volledig uit contact was met zichzelf. Dat niet wist wat haar verlangens waren of waar haar grenzen lagen. En dat meisje voelde zich diep van binnen tamelijk kwetsbaar en stuurloos.

​

De grote verandering ontstond in 2019 toen ik de verloskunde achter me liet. Het werk dat ik deed klopte niet meer en ik voelde dat er zoveel meer in mij zat wat er uit wilde komen. Ik vertraagde. Het niet hebben van een vaste baan en structuur zorgde ervoor dat ik terugkwam bij mezelf. Daar had ik contact te maken met alle delen die ik lange tijd opzij geschoven had. Met de emoties die daarbij hoorden. Op een bepaalde manier begon ik alle draadjes en knopen te ontwarren van het fundament waar ik mijn leven op gebouwd had. Ik realiseerde me dat dit fundament niet het mijne was. Ik had iemand anders' leven geleefd, in plaats van dat van mij. Alles wat ik zo zorgvuldig had opgebouwd, zag ik voor mijn ogen in elkaar vallen.

​

En eerlijk? Dat was het beste dat me heeft kunnen gebeuren.

​

Niet toen ik er middenin zat, nee. Het was moeilijk en pijnlijk en beangstigend. Maar na verloop van tijd, toen de grootste storm overgewaaid was, kon ik weer beginnen mijn leven in te kleuren. Op MIJN manier, met MIJN eigen kleuren. In vrijheid, met enthousiasme voor elke nieuwe stap die zich ontvouwde. Met allerlei emoties, met een teruggekeerd plezier en verwondering voor de kleine dingen in life. In mijn lichaam, in plaats van in mijn hoofd. Met vrede - in alles wat er was, is, en zal zijn.

​

Ik kwam thuis in mezelf.

​

En vanuit deze magische, veilige plek in mezelf, ziet de wereld er zo anders uit. Ik wens dat elk mens de verbinding met zichzelf weet te herstellen of versterken en vanuit die authentieke, prachtige rustige en levendige plek zijn of haar leven kan vormgeven!

​

Met liefde loop ik een stukje mee op jouw pad!

♡ Lynne

bottom of page